Dag 1 - 4 sep 2014 - Aankomst Miami

Hallo vriendjes en vriendinnekes, ja we zijn weer op avontuur, maaaarrrr er is een verschil dit jaar rijden we geen 3 weken rond maar helaas maar 1,5 week. Onze bestemming ligt dit keer in Florida. Een staat die als wormvormig aanhangsel onder aan de US hangt, maar wel een staat waar palmbomen groeien, wel dat zegt genoeg toch. We rijden morgen 5 sept het nationaal Park de Everglades in om de natuur te aanschouwen, oh ja, niet vergeten te vermelden dat we daar een fietstour proberen te maken. Ania wil graag een tasje van krokodillen leer hebben dus dat wordt morgen met mijn ballonbanden flink crocks aanrijden. Vervolgens gaan we 6  sept dan over de lange slurf (Key West genaamd) naar het zuiden, waar we dan overnachten. 7 sept pakken we ons amerikaans snelwegpaard en tuffen we op amerikaanse snelheid langs de west kust naar het noorden toe richting Orlando, hier kunnen we dus 1,5 week over doen om daarna met onze vrienden, Karel en Cinthia een paar dagen te vertoeven als echte vakantiegangers in een villa ergens in de buurt van Kissemee een area die bij vele Disneyland toeristen wel bekend zal zijn.

Vandaag dus alleen maar de vliegreis beleefd. Maar het zal niet waar zijn, een kleine tegenslag kwam ons toch wel weer tegemoet. Bij de intju-ek (lol) balie aan gekomen nadat we van half 5 af met chinese oogjes met moeite de weg hebben kunnen vinden, „goede morgen”, zei een redelijk vriendelijk flink uit de kluiten gewassen dame die bij de firma Lufthanse ooit te werk is gesteld. Ze zag er uit dat ze wel een hamburgertje luste, misschien deed ze wel haar ontbijt daarmee. Doet natuurlijk niets af aan de vriendelijkheid van een mens, maar deze keer wel een beetje had ik zo het gevoel. De firma Lufthansa moet veel geld aan haar besteden denk ik want haar mooie uniform was naar ik kon inschatten ontworpen door de architect die ook de 911 torens weer aan het opbouwen is. 

„Mevrouw”, dit geluid kwam tussen haar lieftallige lippen vandaan. „U heeft uw Paspoort nummer verkeerd op de ESTA vermeld, die kleine o staat voor een 0 en niet voor een o zoals in de schrijftaal een o wordt getikt”. Snapt u het? welnu als ik nu op de pc de o intik is dit een letter maar het schijnt zo te zijn dat als dit op de je paspoort staat dan stelt het, het cijfer 0 voor, maar dan geschreven met een kleine o. Mensen probeer eens uit voor mij hoe je een kleine 0 op je toetsenbord moet tikken. Dus was dit aangezien voor een letter terwijl het een klein cijfertje moest zijn. Dit schijnt dus op de nieuwe pasporten voor te komen (extra beveiliging misschien) ? Maar wat nu dan, want een ESTA moet je 3 dagen van te voren invullen. „Nee hoor, dat hoeft niet, zei ze weer, daar staat een automaat vult u daar maar een nieuwe in”. Ja moet dat pokkeding het wel doen, o [dit is geen nul hoor] verderop staat er nog 1, ja maar dan moet dat pokkeding het wel doen. Ach weet u, ik, John ben best wel rustig, maar nu was er een stofje in mijn lichaam die……Maar goed dat er Ipads bestaan met internet, dus die maar ingevuld en met het scherm naar de balie terug.

Alles ok? Gelukkig we mochten door. Was even zweten want het kan toch niet zijn dat door een n(l)ulletje een reis van een paar 1000 euro de mist in kan gaan, schijnbaar dus wel. Al met al werd alles weer goedgemaakt toen we in Frankfurt overstapten op een vliegdingus waarvan het comfort voor een gewone jongen zoals ik uitstekend was. 

Een Airbus 380, een apparaat met 2 volledige etages, waar zo’n 500 man ingaan en die dan ook nog een comfort hebben dat je denkt dat je in de business class zit. Modern uitgevoerd met je eigen tiptoets monitor. Vreselijk stil tijden vliegen start en landenen totaal geen merkbare turbulentie. Dit was pas vliegen. Goede  verzorging en service. Enfin we zijn met enige zweetdruppeltjes dus toch in Miami aangekomen.

Wat zei ik ? zweet druppels, haha, het volgende diende zich aan. Als je aankomt in Amerika dan moet je langs de emigratiedienst en daar hebben we best een leuk praatje gehouden. Maar als je dan denkt dat ze je dan aardig gaan vinden heb je het mis, want een paar meter verder werden we eruit gepikt omdat ze wel eens wilden weten wat wij dan wel in die grote koffers met ons meedroegen.

Ania's gezicht vertrok, bij mij een vraagteken?. Ja fluisterde ze, ik heb koffie meegenomen omdat die hier niet te zui..n is. Er is een tv programma over Australie, waar men laat zien dat levensmiddelen ontdekt worden, welnu dat kost je soms een boete van over de 100 dollar, als ze dat hier ook hanteren dan wordt dat een duur bakkie. Maar er werd alleen maar gescand, „meneer u heeft een raar soort bal in uw koffer, u heeft toch geen meloen mee”, ja hoor, een Meloen, zie je het voor je, dacht ik, want bij de douane moet je lief zijn. Quasie verbaasd zei ik, „ik weet echt niet wat dat kan zijn” en tegelijk had ik zoiets, ik ga je voor zijn manneke, „zal ik hem even openmaken”, hier had hij niet van terug, een toerist die aanbiedt om te kijken, haha. „Nee, hoor, loopt u maar door”. Wow, dus toch een goedkoop lekker bakkie straks.